MARÍA REIMÓNDEZ
María Reimóndez Meilán naceu en Lugo e é traductora e intérprete de profesión. O seu primeiro libro publicado é Moda Galega (Edicións Positivas, 2002) e no ano 2003 recibiu o premio de novela Mulleres Progresistas de Vigo con O Caderno de Bitácora (Edicións Positivas 2004). No ano 2005 quedou finalista do Premio Merlín de Literatura Infantil con Usha (Edicións Xerais, 2006) e do Xerais con O club da calceta (Xerais 2006). Malia a esta incursión recente no panorama literario, María Reimóndez leva escribindo desde que tiña 6 anos, recibiu premios durante a súa mocidade (Rúa Nova, Minerva), é autora de varias obras de teatro e participou en distintos recitais poéticos. Na actualidade colabora con artigos de opinión no xornal A Nosa Terra e a plataforma dixital VIEIROS. Igualmente forma parte do grupo de investigación Feminario de Investigación: Feminismos e Resistencias (Teorías e Prácticas) da Universidade de Vigo, onde realiza a súa tese sobre a interacción do Feminismo, Poscolonialismo e a Traducción.
María Reimóndez leva traballando en cooperación desde o ano 1994, cando realiza a súa primeira visita a un proxecto de desenvolvemento na India. Despois de novas visitas, principalmente de formación e participación en diversos proxectos, todos na India, funda a Organización Non Gobernamental de Cooperación ao Desenvolvemento IMPLICADAS/OS NO DESENVOLVEMENTO (www.implicadas.org) que leva traballando na India desde o ano 1998 e desde 2003 en Etiopía en proxectos de desenvolvemento integral cun claro compromiso pola superación da discriminación de xénero como base do desenvolvemento perdurable. No terreo María Reimóndez é experta en enfoque de xénero na planificación e avaliación de proxectos de diversa índole, sobre todo de desenvolvemento integral tanto en zonas urbanas como rurais. María Reimóndez é tamén fundadora e secretaria da ASOCIACIÓN GALEGA DE PROFESIONAIS DA TRADUCCIÓN E DA INTERPRETACIÓN (www.agpti.org).
*****
Crónicas desde a India
María Reimóndez traballa desde hai dez anos nun proxecto de desenvolvemento na cidade de Tiruchy, no sur da India. Crónicas desde a India é o resultado das colaboracións literarias realizadas por María Reimóndez durante a súa última estadía alí nos pasados meses de xullo, agosto e setembro.O lector ou a lectora que se achegue a estas Crónicas desde a India de María Reimóndez apreciará que están escritas desde o pouso que se xera na experencia re-vivida, desde o esforzo persoal por revisar criticamente os prexuízos e as categorías que nos impiden non só observar o mundo tal como é, senón participar activamente na creación doutro estado de cousas posíbel. Esa nova mirada permítelle a María transmitirnos a súa experiencia desde unha profunda subxectividade.Vieiros ofrece por xunto todas as súas colaboración neste libro dixital nacido dunha solidariedade trenzada na rede.
*****
Cortinas de fume bordadas carmesí
Un artigo de: María Reimóndez
[18/05/2004]
Estes días non saen dos nosos ollos as imaxes das torturas en Iraq e posteriores incidentes relacionados. Corren ríos de tinta sobre o asunto. E un dos aspectos máis sorprendentes e comentados desde diferentes ópticas é o feito de que sexan mulleres as torturadoras. Ata parece que se comeza a debater a "idoneidade" de ter mulleres no exército, como se ter un exército puidese considerarse idóneo para algo que non sexa matar. Eu venzo a tentación de entrar no debate, se cadra outro día, para ver realmente a qué responde. Unha nova cortina de fume.
As mulleres somos a cortina de fume perfecta. Utilízannos para iniciar guerras (Afganistán, Iraq), para pasar polo forro o laicismo (o famoso tema do pano das mulleres musulmás) e agora para distraer da atrocidade. Ao final todo isto serve ao seu único fin. A facernos esquecer que somos as mulleres as vítimas principais desas guerras que fan no nome da nosa liberación.
As mulleres somos a cortina de fume perfecta. Utilízannos para iniciar guerras (Afganistán, Iraq), para pasar polo forro o laicismo (o famoso tema do pano das mulleres musulmás) e agora para distraer da atrocidade. Ao final todo isto serve ao seu único fin. A facernos esquecer que somos as mulleres as vítimas principais desas guerras que fan no nome da nosa liberación.
Na tele non sei onde están as mulleres iraquís violadas, nin sequera son un número porque ninguén as conta. Nin aquelas que teñen que buscar que comer cando a economía non existe. Nin as que se prostitúen para as tropas dignas e aliadas. Nin as que teñen que parir fillos para que poidan facerse bombas en nome de calquera cousa.
Cómpre lembrar que só despois da guerra de Bosnia se recoñeceu finalmente a violación como crime de guerra (despois da violación de máis de 30.000 mulleres), como unha estratexia máis para vencer. Desa tortura non se fala. Despois, cando a guerra remata, as mulleres xa non existimos. Di Nadine Puechguirbal, enviada das Nacións Unidas ao Congo despois da guerra, que a guerra é tamén unha oportunidade (triste, claro está) de cambio para as mulleres, que puideron asumir por un tempo o traballo e a representatividade na sociedade mentres os homes andaban a matar.
Pero para iso temos que estar nas roldas de paz. Onde xa non somos necesarias, aí pode decidirse devolvernos ás cavernas de reximes sen capacidade de cambio. As mulleres, si, damos bonitas cortinas de fume, mágoa que estean bordadas co noso sangue invisible.
*****
O Nobel para Bill (e Mel)
Un artigo de: María Reimóndez
[20/06/2006]
Hai uns días sorprendíanos (a min polo menos) a noticia da concesión do Premio Príncipe de Asturias da Cooperación á Fundación Bill e Melinda Gates. Dubido que Bill e Mel saiban nin onde fica Asturias (con príncipe e todo) pero como por arte de maxia esta semana Bill anuncia que se retirará en breve para poderse dedicar ás súas actividades filantrópicas. Para as persoas que nos dedicamos ao mundo da cooperación, estas dúas novas non deixan de ser chocantes. Así o expresa tamén un comunicado da Coordinadora Navarra de ONGDs.
A min aínda se me escapa por que se lle concede este premio (ou calquera outro desta índole) a Bill Gates. Que é o próximo, o Nobel da Paz? Estamos falando dunha persoa que terá moitos cartos e que os usará como lle pareza pero que se os ten é porque cobra por explotar persoas e por promover as raíces mesmas da pobreza a través da multinacional monopolista por excelencia, Microsoft. Iso deixando á parte as súas potenciais contribucións a outras causas humanitarias como a guerra de Iraq... para promovela, queremos dicir. A min cánsanme ata o infinito estes absurdos xogos de certas persoas e institucións (entre elas moitos gobernos) de construír por un lado e derrubar polo outro. Nin Bill nin Melinda deberon de pasar dous minutos pensando nas súas "actividades filantrópicas", porque se non saberían que a cooperación non consiste en dar cartos e facer proxectos (que obviamente son importantes para paliar as necesidades inmediatas de millóns de persoas e que teñen que facerse de forma correcta, tendo en conta a capacidade de decisión das persoas e os pobos e non sobre a premisa da caridade e o neocolonialismo), consiste en cambiar as normas do xogo, en cambiar a explotación e en cambiar os modelos e actuacións do mundo supostamente desenvolvido. Non creo que o señor Bill Gates teña contribuído o máis mínimo a este fin, máis ben ao contrario.
A min aínda se me escapa por que se lle concede este premio (ou calquera outro desta índole) a Bill Gates. Que é o próximo, o Nobel da Paz? Estamos falando dunha persoa que terá moitos cartos e que os usará como lle pareza pero que se os ten é porque cobra por explotar persoas e por promover as raíces mesmas da pobreza a través da multinacional monopolista por excelencia, Microsoft. Iso deixando á parte as súas potenciais contribucións a outras causas humanitarias como a guerra de Iraq... para promovela, queremos dicir. A min cánsanme ata o infinito estes absurdos xogos de certas persoas e institucións (entre elas moitos gobernos) de construír por un lado e derrubar polo outro. Nin Bill nin Melinda deberon de pasar dous minutos pensando nas súas "actividades filantrópicas", porque se non saberían que a cooperación non consiste en dar cartos e facer proxectos (que obviamente son importantes para paliar as necesidades inmediatas de millóns de persoas e que teñen que facerse de forma correcta, tendo en conta a capacidade de decisión das persoas e os pobos e non sobre a premisa da caridade e o neocolonialismo), consiste en cambiar as normas do xogo, en cambiar a explotación e en cambiar os modelos e actuacións do mundo supostamente desenvolvido. Non creo que o señor Bill Gates teña contribuído o máis mínimo a este fin, máis ben ao contrario.
Está claro que á nosa sociedade lle gustan as historias de heroes (e heroínas en menor medida), sempre e cando estes sexan brancos, occidentais e teñan cartos que dar a esgalla. Os premios recoñecen un traballo e danlle visibilidade. Precisamente o que necesitan tantas persoas nos países do Sur que día a día traballan por saír da miseria con esforzos xigantes e tantas persoas que en Galicia de forma anónima contribúen a deixar de gañar cartos a costa da explotación allea. O único premio xusto é que todas contribuïamos a ese traballo silencioso, non habería Nobel da Paz nin Príncipe de Asturias que puidese compararse.
*****
Os minutos contan
Un artigo de: María Reimóndez
[11/10/2005]
Supoño que a máis de unha se lle pasaría pola cabeza nos últimos tempos que estamos ante a fin do mundo. Semella que cada dous días acontece algún tipo de fenómeno "natural" que deixa tras de si unha oleaxe de morte e destrución. Nestes momentos os equipos de rescate collen avións cara a Paquistán e a Cachemira india, na percura dos corpos soterrados e das persoas que aínda poidan quedar con vida. Cada minuto conta.
Pero aquí contan tamén os minutos. Os de metraxe de tele, os de papel de imprenta. Contan cara atrás, facéndo un cálculo de cantos días vai durar esta noticia, cantos días en desaparecer das nosas vidas. Unha vez máis as imaxes corren rápidas, e tamén os fondos, cunha carencia total e absoluta de reflexión. Nin que dicir ten que os fenómenos climáticos non acontecen ao chou, son a resposta dunha forma de vida depredadora que nos caracteriza a unha grande parte dos seres humanos e na que neste caso temos case a total responsabilidade precisamente os que temos os recursos para depredar máis... á costa do resto.
Pero aquí contan tamén os minutos. Os de metraxe de tele, os de papel de imprenta. Contan cara atrás, facéndo un cálculo de cantos días vai durar esta noticia, cantos días en desaparecer das nosas vidas. Unha vez máis as imaxes corren rápidas, e tamén os fondos, cunha carencia total e absoluta de reflexión. Nin que dicir ten que os fenómenos climáticos non acontecen ao chou, son a resposta dunha forma de vida depredadora que nos caracteriza a unha grande parte dos seres humanos e na que neste caso temos case a total responsabilidade precisamente os que temos os recursos para depredar máis... á costa do resto.
Pero aínda máis importante ca isto é a falta de reflexión absoluta sobre as condicións previas de todas estas catástrofes que á fin teñen pouco de naturais. No caso da tsunami, aquela que coñezo en carne propia, podo afirmar que non foi a onda a que matou, senón a desinformación, o control da tecnoloxía por parte de catro ricos, a ausencia dunha vivenda digna, o analfabetismo. É a miña obriga recordar que as persoas que sobreviviron seguen aí mesmo cando non aparecen no plano. Polo menos seguían aí cando volvín hai unhas semanas... e seguirán aí as do terremoto de Cachemira.
Os minutos contan tamén para as organizacións nestes momentos. Os fondos de emerxencia son necesarios, pero moito máis o é o compromiso a longo prazo, e sobre todo novamente a responsabilidade e a supervisión do que se fai cos nosos cartos. O traballo das organizacións da sociedade civil precisa supervisión da cidadanía. Despois de comprobar que a maioría das actuacións despois da tsunami foron e seguen sendo desde o paternalismo e sen unha planificación axeitada, non podo máis que neste momento facer un chamamento a que as persoas que doen fondos para este terremoto levadas pola solidariedade o fagan tamén levadas pola xustiza e a responsabilidade, que supervisen e esixan.
Cada minuto conta, pero non só os de metraxe senón os de cada día. O de agora mesmo. Nunca é un minuto tarde para empezar.
******
Outro país africano
Un artigo de: María Reimóndez
[14/06/2005]
Será seguramente outro país africano ao borde da guerra civil. Así o deben de pensar os medios de comunicación occidentais, sobrecollidos con Bolivia, que o idioma español xa sabemos que une á antiga madre patria máis ca calquera outra cousa. Pero Etiopía vive estes días un doloroso proceso cun futuro incerto.
Nin sequera os máis de 36 corpos de manifestantes mortos (a metade menores de 18 anos), máis de cen persoas feridas e miles na cadea espertan o máis mínimo interese nos medios de comunicación occidental. Nos do estado español a noticia basicamente non existiu. Etiopía, desaparecida dos nosos mapas. Ao igual ca Sudán, ou Somalia ou o continente enteiro para o caso.
Nin sequera os máis de 36 corpos de manifestantes mortos (a metade menores de 18 anos), máis de cen persoas feridas e miles na cadea espertan o máis mínimo interese nos medios de comunicación occidental. Nos do estado español a noticia basicamente non existiu. Etiopía, desaparecida dos nosos mapas. Ao igual ca Sudán, ou Somalia ou o continente enteiro para o caso.
Para min, que teño o meu billete para Addis Ababa para o día 21 de xullo, o meu billete do reencontro, non podo evitar sentir a dor non só dos acontecementos, senón desa desaparición premeditada que fala dunha única cousa, da inexistencia de África en xeral e de Etiopía en particular das nosas vidas. E unha vez máis se me abre en carne viva a dor do pouco que nos importan as persoas cando están lonxe porque á fin resulta irrelevante que para min teñan nomes e apelidos, o importante é o dereito das persoas a vivir con dignidade, sexa onde for. E aterradoras son as consecuencias terribles do noso desinterese, que deixa que o mundo permaneza como está e que si, a fin de contas, as matanzas e falta de liberdade en Etiopía sexan outro país africano ao borde da guerra civil. Despois xa virá, no mellor dos casos, o Tribunal Penal Internacional a dar os certificados de defunción. Imos agardar ata entón?
No hay comentarios:
Publicar un comentario